En dan plots, ben ik hier, met Brendan en Maurice, na meer dan anderhalf jaar. Na een zwangerschap, geboorte, verhuis naar het buitenland, na covid, na geboortes van vrienden en familie in België en Nieuw-Zeeland, na nieuwe vrienden maken, groeien als koppel, na een nieuwe yogastudio vinden, na rouwen om wat anders is, na ontzettend veel geluksmomentjes en evenveel tranen. Na anderhalf jaar.
Here, in Belgium, in Leuven, in the garden of my mum, with my 8 months old family of three. Here, in summer. Here, in UTC +2 time zone. Here, where two worlds merge. Or at least, where I embrace them both, not sure if they will merge?The world before covid, before becoming a mum, before al those changes. Known stories, familiar places. And the new world, with new stories and adventures. New challenges.
Mensen vragen me hoe de vliegreis is geweest. Smoothhh! Ik schrijf er zeker een andere blogpost over. De niet-zichtbare vliegreis spookt meer in mijn hoofd. Ik probeer de nieuwe realiteit te grijpen, maar misschien moet ik gewoon beginnen... met fietsen. Fietsen! Dat heb ik zo gemist in Nieuw-Zeeland. Ik heb me er nog maar net aan gewaagd, hier in Leuven, ik wilde me eerst wat trager voortbewegen in deze nieuwe, oude wereld. Het was zooo fijn om al die fietsende mensen te zien.
I think I'm actually thankful for the big journey of flying from New Zealand to Belgium, 32 hrs from airport to airport - I needed that time. Time to sit. Time to spend as good or as bad you can. Time to reflect, leaving one country behind and looking forward to arrive in the other one. Time to feel so miserably sleepy, that your body is being pushed, pushed to longing for the landing.
Mijn hoogtepunten tot nu toe?
'Meter - blinkende oogjes - wij hebben een mandje gemaakt voor Maurice om mee te spelen!'
mijn zus haar stem horen op de luchthaven,
mijn broer die als verrassing op de luchthaven is,
mijn nieuwe neefje bijna echt zien in een onverwachte videocall met mijn broer (in dezelfde tijdzone deze keer),
--- eet een koffiekoek met chocolade en creme ---
--- drinkt een Duvel ---
--- bestelt frietjes in de frituur, een maxi portie ajb ---
KNUFFELS met familie en vrienden,
rondgeleid worden in het huis(houden) van mijn zus,
Belgische zomermorgen ruiken na een ontspannen nacht,
Brendan en Maurice zien in de tuin van mijn mama.
I used to say to people: 'Do you know what I think is echt zalig as a living situation?' (I decided to keep some Dutch words in my English, just because 'echt zalig' comes from my gut, while 'really lovely' is more a translation of what I really feel.) Anyway... I used to say: 'Six months in one land, and six months in another land. That would be the perfect balance of familiar things and adventure, no?' Haha. Little did I know that I would indeed create a similar situation by falling for, and choosing for Brendan.
I have always felt at home in New Zealand, since I was traveling there for the first time in 2014. Not sure what it was. The weather? The people, culture, freshness, beaches, rivers? Back in 2014 me and my friend, completely jet lagged, were hosted by Brendan and some friends, maybe he was the reason I immediately felt so at home in this crazy far away country? 'All of the above,' would be something that he would answer to this question. 'All of the above.'
Een kindje op de wereld zetten, zo ver van huis, zonder familie (omdat het door covid niet anders kan), hoe heb ik dat in godsnaam kunnen doen!? Het voelt zo heerlijk om eindelijk al die life-changing events een plekje te kunnen geven. Het voelt ook nog raar - Maurice is ondertussen 8 maanden, een stevige baby die kruipt, brabbelt, rechtstaat, ... Ik herinner me hem als een super klein dropje, die herinnering roept onmiddellijk een hartzeer op - wat heb ik het gemist om die periode te delen met vrienden en familie!
I thought about how we could make the transition from one country to the other as smooth as possible. Structure, was the answer. Structured laziness. (Maybe getting a child taught us that concept already, ha! You gotta schedule being lazy once you become a parent.) Normally, Brendan and me don't really need a lot of structure. I like spontaneous little plans, your day feels more like a mini adventure that way. But this time around, I need to construct some kind of structure for our family, so time would not slip away. We are here for three months and otherwise we'll risk the feeling of one big holiday blur, I thought some rhythm can maybe prevent that. Structured laziness can be things like; let people come to you; keep three days of your week free to just 'be', don't plan any visitors or meet-ups on before hand on those days; or creating little weekly rituals like swimming every week.
Raar, heerlijk, en dankbaar. Dat zijn de drie woorden die onze reis tot nu toe samenvatten. Eigenlijk vooral dankbaarheid, denk ik. Of vooral raar misschien toch, ha!
Wat was de laatste grote overgang die jij maakte?
Welke veranderingen, avonturen en uitdagingen bracht dat met zich mee?
Hoe creëerde je daar ruimte voor?
What was your latest big transition?
Which changes, adventures and challenges came along? How have you created space for that?
Cheers!
Astrid